Urodzili się... 15 października: Ewa Błaszczyk

Szczegóły

Utworzono: czwartek, 15, październik 2020 12:45

Zespół DBAiM

Charyzmatyczna, silna, waleczna. Krucha, empatyczna i doświadczona przez życie. Niezłomna i wrażliwa. Ewa Błaszczyk.

Ewa Błaszczyk przyszła na świat w Warszawa 15 października 1955 r. Ewa Błaszczyk jest polską aktorką teatralną i filmową, oraz piosenkarką.Studiowała na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Debiutowała na deskach warszawskiego Teatru Współczesnego w roku 1977. Natomiast w roku 1985 za swą rolę Klar w filmie „Nadzór” w reżyserii Wiesława Saniewskiego Ewa Błaszczyk otrzymała Brązowe Lwy Gdańskie na X Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni.

13 grudnia 1986 Ewa Błaszczyk wzięła ślub z pisarzem, dramaturgiem, scenarzystą i satyrykiem Jackiem Janczarskim, który odszedł w roku 2000. Małżeństwo zaowocowało dwójką córek – bliźniaczek, Marianną i Aleksandrą, które przyszły na świat w 1994 roku.

Biografia i życiorys Ewy Błaszczyk

Od 1994 aktorka jest związana z Teatrem Studio. Przez wiele lat Ewa Błaszczyk brała udział w popularnych przeglądach piosenki aktorskiej mających miejsce we Wrocławiu. Do jej najważniejszych filmów należą takie jak „Dekalog IX”, „Nic śmiesznego”, „Dotknięci”, „Kameleon”, czy też „Mistyfikacja”. Rok 2000 oznaczał dla artystki przełom i zmiany, wówczas to bowiem jej córka Ola zapadła w śpiączkę. Ta osobista tragedia znacząco wpłynęła na przebieg biografii Ewy Błaszczyk – oto zdarzenie zostało bodźcem do założenia wspólnie z ks. W. Drozdowieczem fundacji „Akogo?”, mianowicie organizacji działającej na rzecz dzieci, które wymagają rehabilitacji po ciężkich urazach neurologicznych.

Ewa Błaszczyk została również współautorką książki zatytułowanej „Wejść tam nie można”, która to jest swego rodzaju formą autobiografii, w której aktorka opowiada o swoich zmaganiach w walce o córkę.

Ciekawostki o Ewie Błaszczyk

• 11 maja 2000, dokładnie w sto dni po śmierci męża, jej córka Aleksandra zakrztusiła się tabletką, wskutek czego dziewczynka zapadła w śpiączkę.
• W 2005 Ewa Błaszczyk była członkinią Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiegow wyborach prezydenckich.
  11 kwietnia 2014 odznaczono Ewe Błaszczyk srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
  Jest razem z Krystyną Strączek autorką osobistego wyznania „Wejść tam nie można” oraz książki-albumu, która jest formą zapisu jej rozmowy z Izabelą Górnicką-Zdziech pt. Wszystko jest takie kruche.
• Jeszcze będąc studentką Ewa Błaszczyk rozpoczęła przygodę z piosenką. Brała wówczas udział na przykład w przeglądach piosenki aktorskiej we Wrocławiu, trafiła i wkrótce do kabaretu Jana Pietrzaka. Śpiewała piosenki m.in. Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty, ale i Jacka Janczarskiego, prywatnie nieżyjącego już męża.

Cytaty Ewy Błaszczyk

„Ból towarzyszy mi każdego dnia, dlatego nabieram przekonania, że po drugiej stronie musi być już tylko spokój. Wszelkie ludzkie namiętności wiążą się z cierpieniem. Cierpienie wieczne byłoby nie do wytrzymania.”

„Uważam, że nie pracuje się tylko po to, by się utrzymać. Trzeba robić coś, co daje satysfakcję niematerialną.”

„Matka zdrowego dziecka nie umie sobie nawet wyobrazić takiej sytuacji. A kiedy już wszystko się stanie, wyobraźnia nieskończenie się poszerza. Granica przesuwa się tak daleko, że dopuszczamy myśl, iż nie tylko to, ale jeszcze i inne rzeczy mogą nam zostać odebrane. A na końcu zostaniemy odebrani sami sobie.”

„Ktoś z naszych lekarzy wymyślił, że poczekam pod drzwiami, aż zgromadzeni medycy się naradzą, ale profesor natychmiast zareagował, mówiąc, że matka jest pierwszą osobą zainteresowaną, musi być obecna przy rozmowie… W Polsce nie konsultuje się z rodzicami metod leczenia.”

źródło: https://zyciorysy.info/ewa-blaszczyk/

Jej pierwsza praca to teatr. Przełomowym momentem w karierze - jak sama przyznaje - był ten, gdy jej córka zapadła w śpiączkę. Dziś mówi, że stara się tak "kierować swoim życiem, by każda jego sekunda miała sens". Kobietom zaś radzi, aby dążyły do tego, by "świat uczynić choć odrobinę lepszym, bo dopiero wtedy można mówić o sukcesie". Na 15 pytań do kobiet sukcesu odpowiada Ewa Błaszczyk, szefowa fundacji "Akogo?", założycielka kliniki "Budzik", aktorka.

Wywiad z Ewą Błaszczyk to kolejna już rozmowa w cyklu Business Insider Polska o kobietach sukcesu. Szeroko pojętego, bo nie tylko sukcesu odniesionego w biznesie, ale także w sporcie czy kulturze. Wszystkim rozmówczyniom zadajemy te same 15 pytań, dotyczących m.in. motywacji, rozwoju osobistego, pierwszej pracy czy rad, których udzieliłyby innym kobietom.

Ewa Błaszczyk - aktorka, założycielka Fundacji "Akogo?" (powstała w 2002 r.), pomysłodawczyni powstania kliniki "Budzik", w której przebywają osoby w śpiączce (obecnie istnieje klinika "Budzik" dla dzieci w Warszawie oraz dla dorosłych w Olsztynie; powstaje trzecia - dla dorosłych w Warszawie).

Ewa Błaszczyk o sobie:

1. Najbardziej motywuje mnie:

Zastanawiałam się, w jakiej kolejności mam wymienić tych, co motywują mnie najbardziej. Moje córki są pierwsze. Równorzędnie. Motywują mnie, gdy widzę uśmiech na ich twarzy. Oli, gdy choć trochę przybliża się do nas, choć dalej jest w śpiączce, a Mani, gdy coraz lepiej radzi sobie w życiu, gdy jest szczęśliwa.

Gdy budzą się ze śpiączki kolejni pacjenci. Każdy z nich ma swoją szczególną historię, której jednym z rozdziałów jest powrót do "naszego" świata. Motywują mnie słowa wsparcia, czasem zupełnie obcych osób. Ludzi, którzy dają mi dużo pozytywnej energii i dzięki nim mam więcej siły do działania.

2. Dzień zaczynam od:

Mocnej kawy. Choć czasem czuję, że muszę oswajać codzienność, że muszę "kuć" twardą skałę. Czasem nie mam sił, ale to wszystko ma swój cel. Jest w tym jakaś "niebieska reżyseria".

3. Nie rozstaję się z:

Z uczuciem, że tym wszystkim kieruje Wyższa Siła, którą mogę śmiało nazwać Panem Bogiem. Podczas najgorszych kryzysów, modlę się do niego i w późniejszych wydarzeniach daje mi odpowiedź. Gdy kończyły się środki na działanie "Akogo?", na budowę Kliniki "Budzik" dla dzieci w śpiączce, przy Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie, to zawsze znajdowały się osoby o dobrych sercach, które ratowały nas z opresji.

4. Pierwsza praca:

Na trzecim roku studiów w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) w Warszawie grałam w Teatrze Narodowym, Teatrze na Woli oraz Teatrze Współczesnym.

5. Pierwsze zarobione pieniądze:

To było w 1977 r., na deskach Teatru Współczesnego w Warszawie. Grałam w sztuce "Gry kobiece", w reż. Edwarda Żebrowskiego.

6. Przełomowy moment w karierze:

Gdy Ola zapadła w śpiączkę. Musiałam całkowicie przewartościować swoje priorytety i podporządkować moje działanie w "przekucie" tego wydarzenia w coś, co ma sens. W pomoc dla osób w śpiączce. Nie planowałam tego, na początku odczuwałam ogromny ból związany ze stanem córki, ale później to wszystko jakoś "popłynęło". Zaczęli pojawiać się ludzie, którzy chcieli pomóc, tak sami z siebie. Moi przyjaciele, aktorzy też bardzo pomogli.

Był taki moment, że na jednym z charytatywnych koncertów na rzecz Oli, wyszłam na scenę i powiedziałam, że ja to wszystko zwrócę. To było jeszcze przed założeniem Fundacji "Akogo?". Później pojawił się ks. Wojtek Drozdowicz i wtedy już wiedziałam, o tym, że chcemy pomóc osobom, w podobnym, co Ola stanie, bo w Polsce nie było warunków dla takich osób.

7. Najwięcej zainwestowałam w:

... życie!

8. Mój przepis na sukces to:

Nie ma jednego przepisu na sukces. Każdy podąża własną drogą, czasem wyboistą. Czasem pod prąd. Najważniejsze, żeby dojść do celu. Sukces nie jest wtedy, gdy się dojdzie na szczyt, ale wtedy gdy ma się siłę, aby z niego zejść, czasem jest to „twarde” lądowanie, aby zejść do swojej codzienności. Najważniejsza w tym wszystkim jest pokora i świadomość, że nie na wszystko mamy wpływ i to, co możemy, to robimy.

9. Mój największy sukces:

Zamiast "mój", wstawiłabym "nasz". Projekt pomocy osobom w śpiączce. Wspólnymi siłami udało nam się osiągnąć sukces. Powstał "Budzik" dla dzieci - w Warszawie (przy Centrum Zdrowia Dziecka). Będzie "Budzik" dla dorosłych - w Warszawie (przy Mazowieckim Szpitalu Bródnowskim). Sprowadzamy technologię ze świata, aby jeszcze lepiej pomagać. Budzą się ze śpiączki kolejne osoby.

10. Decyzja, której żałuję:

Staram się nie oglądać za siebie i ciągle iść do przodu. Pozostaje kwestia żalu nad sobą. I to "nad sobą" tak mnie motywowało, że nie musi tak wcale być, że można coś z tym zrobić... i wzięłam się do pracy. Wydaje mi się, że żal przeformowałam w "coś", co ma sens.

11. Gdy ponoszę porażkę:

To się podnoszę i staram się wyciągać wnioski. Nauka płynie z sukcesów, ale najwięcej można skorzystać na własnych błędach. Trzeba zmienić znaczenie słowa "porażka" i zamiast niego wstawić słowa "następnym razem się uda". Życie jest na tyle bogate, że nawet gdy po ludzku wszystko stracone, jest to okazja do wyciągania wniosków.

12. Najważniejsza zasada, którą kieruję się w życiu:

Staram się tak kierować swoim życiem, żeby każda jego sekunda miała sens. Czy gram w teatrze, czy śpiewam, czy jestem w fundacji, czy też odpoczywam. Wszystko jest potrzebne, abym zachowała równowagę i harmonię sama ze sobą.

13. Konkurencja to dla mnie:

Coś, co nie ma znaczenia. Staram się działać ponad podziałami. Łączyć ludzi i środowiska, w dobrym celu, pomocy osobom w śpiączce. Dzięki staraniom wielu podmiotów udaje się nam, w fundacji, funkcjonować i mamy środki na działanie. Czasami są to podmioty działające z różnych stron sceny politycznej. Czasami są to firmy, które na co dzień z sobą konkurują, ale jednoczą się, aby nam pomóc.

14. Najważniejsza książka:

Nie ma tej jednej, najważniejszej. To bardzo zależy od momentu życia, potrzeb chwili.

15.Kobietom, które chcą osiągnąć sukces, poradziłabym:

"Sukces" to pojęcie względne i brzmi bardzo ulotnie. Nie dążcie do sukcesu, tylko bądźcie sobą, a gdy wasze najgłębsze pragnienie, spotka się z największą potrzebą świata, wtedy pójdźcie za nim i z całych sił dążcie do tego, by świat uczynić choć odrobinę lepszym, dopiero wtedy można mówić o sukcesie. Prawdziwym sukcesie.

żródło: https://businessinsider.com.pl/

fot.gwiazdy.wp.pl

JEŻELI MIŁOŚĆ JEST: https://youtu.be/BHj3uXh_YPI

opracowała: Agnieszka Sobiak