Urodzili się... 5 maja - Halina Łochocka
- Szczegóły
- Utworzono: wtorek, 05, maj 2020 12:36
- Zespół DBAiM
Poetka i prozaik; autorka tekstów piosenek i słuchowisk radiowych dla dzieci; tłumaczka. Autorytarna "matka" wróbelka Elemelka - Halina Łochocka
Hanna Arlitewicz (bo takie jest jej rodowe nazwisko) urodziła się 5 maja 1913 r. (a nie jak wiele źródeł mylnie podaje rok 1920) w Lublinie. Wychowywała się w rodzinie o tradycjach i kulturze humanistycznej. Jako poetka zadebiutowała w 1947 r. publikując swoje wiersze w „Świerszczyku”, „Płomyczku”, a potem także w „Misiu” oraz w książkach i książeczkach (m.in. w serii „Poczytaj mi mamo”). Samozaparcie, wytrwałość i talent z pewnością otrzymała w genach po ojcu, który dzięki pracowitości i wielkim wyrzeczeniom ukończył Politechnikę w Petersburgu (dziś Sankt Petersburgu) i był najpierw nauczycielem, potem dyrektorem szkoły, by wreszcie zostać profesorem Politechniki Warszawskiej. Wraz ze swoimi braćmi tworzył „klub inteligentnych prześmiewców” – na poczekaniu wymyślali oni bajki i opowiadania oraz nonsensowne wierszyki, którymi rozbawiali rodzinne lub towarzyskie spotkania. Nic więc dziwnego, że wyrastając w takiej atmosferze i Hannę pociągało literackie tworzenie.
Zanim to jednak na dobre się uzewnętrzniło – ukończyła studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (w okresie PRL-u zmieniono nazwę tej placówki na Szkoła Główna Planowania i Statystyki, ale po roku 1990 powrócono do starej nazwy szkoły) oraz historię na Uniwersytecie Warszawskim. Potem pracowała w Izbie Przemysłowo – Handlowej, a po wojnie podjęła pracę w redakcji pism najpierw ekonomicznych, a następnie historycznych. Na początku lat pięćdziesiątych przeniosła się z Łodzi (gdzie przez pewien czas mieszkała) do Warszawy, a tu związała się na stałe (aż do emerytury) z wydawnictwem „Książka i Wiedza” – była redaktorem i tłumaczem dzieł historycznych (znała kilka języków obcych). W chwilach wolnych tworzyła głównie dla dzieci, chociaż w swoim dorobku artystycznym ma także wiersze dla dorosłych - te publikowały takie pisma, jak: „Poezja”, „Świat” czy „Stolica”.
Ogółowi czytelników nazwisko Hanny Łochockiej kojarzy się jednak z twórczością dla najmłodszych. Pisząc dla nich, dbała o kształtowanie postaw społecznych, o kulturę języka polskiego, o miłość do przyrody i ojczystego kraju. Pisała dla nich chyba z tęsknoty za własnymi dziećmi, których nigdy nie miała. Jej krótkotrwałe małżeństwo z Kazimierzem Łochockim, zniszczyła wojna. Nigdy potem nie związała się na stałe z żadnym mężczyzną.
I chociaż jej życie było trudne, a i usposobienia nie miała łatwego (skłonność do pesymizmu, nerwowości i autorytaryzmu) – jej twórczość dla dzieci jest bardzo pogodna, pełna radości i optymizmu, choć czasem trochę magicznego; przetłumaczono ją na kilka języków: niemiecki, francuski, rosyjski, czeski, węgierski, a także na język Braille’a.
Hanna Łochocka była zawsze osobą niezwykle pracowitą i szkoda, że tylko część jej twórczości została wykorzystana. W swoim dorobku (o którym może mało kto wie) miała także fraszki i limeryki pisane raczej dla zabawy, tylko dla żartów, chociaż prezentowała je czasami w bliskim sobie towarzystwie znajomych, przyjaciół i rodziny. Ta twórczość zachowała się po dzień dzisiejszy, ale tylko w maszynopisie. Jednak najbardziej znanym i lubianym jej dziełem były książeczki: „O wróbelku Elemelku” oraz „Przygody wróbelka Elemelka” wielokrotnie wznawiana i wydawana, także już po jej śmierci.
Spotkania autorskie – to jedne z częstych i lubianych przez autorkę kontaktów z odbiorcami jej sztuki; utrzymywała też stałą korespondencję zarówno z dziećmi, jak i nauczycielami (szkół i przedszkoli). Szczególną sympatią darzyła przedszkole dla dzieci niewidomych w Laskach koło Warszawy, prowadzone przez siostry Franciszkanki Służebniczki Krzyża. Była członkiem Związku Literatów Polskich. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką Zasłużonego Działacza Kultury; w 1984 r. otrzymała nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży. Zmarła 14 marca 1995 r. w Warszawie i pochowana została na cmentarzu powązkowskim.
cytat Haliny Łochockiej:
"Nie trzeba molem być książkowym, grzbietu nad stołem ciągle schylać, od kartek nie odrywać głowy i książki w rękę brać co chwila. Lecz w dzień powszechni czy w niedzielę sam na sam z książką usiąść sobie, witać się z nią jak z przyjacielem, długo się bez niej nie móc obejść.“
Źródło: https://quotepark.com/pl/autorzy/hanna-lochocka/
opracowała: Agnieszka Sobiak